miércoles, 15 de mayo de 2013

Húndete

                                           Húndete en tu piel, húndete toda
                                           en el ser azuzado de tu agua:
                                         Corre por los corredores de tu boca
                                         precipítate por tus ríos internos
                                         Mana de ellos salvaje, depurada,
                                      con una concepción de agua profunda:
                                       Renuncia a no mojarme con los ojos,
                                     niégate a no empaparme con tus manos
                                      Cae en mí, siempre creciente, ríada
                                       afluente cadenciosa sobre un páramo.
                                         Catarata de faldas cristalinas
                                       de extremadas uñas amoladas.
                                     He aquí la hora en que insólito busco
                                      tu pecho de turbión, tu cresta negra
                                      la cadera en detalle decantada
                                       el armiño de ambos hombros vistos:
                                   Alrededor de mí revuélvete y ahógame 
                                   con la furia infinita de la ola pasionaria
                                     Ven definitiva, como de medianoche
                                     a bailar sobre mí, azul precioso.
                                  Quédate como estrella adamantina, retraete
                                    a dar en mis costas y romperme del todo
                                   Furia entre dientes, con la que cortas almas
                                  ven a mi con tu furor que eclipsa y que libera.

No hay comentarios:

Publicar un comentario